Na een nacht niet slapen kwam ik aan op het prachtige vliegveld in Delhi. Ik voelde een heerlijke energie en dacht, Yes, dit is fantastisch! Toen bewoog ik me naar de uitgang waar ik voor het eerst geconfronteerd werd met Delhi… Rijen van opdringerigere taxichauffeurs stonden als wilde dieren achter de hekken en we werden beschermd door leger en politie. God zij dank stond Michael mijn broeder klaar toen ik aan kwam in de chaos en zijn we ze ontvlucht via de metro. Samen konden we de flow behouden. Hij had wat geld want dat blijkt hier een probleem te zijn. Er is weinig papiergeld vanwege een nieuw biljet en daarom zijn veel pinautomaten leeg en staan er in het hele land enorme rijen, en moest ik ook mijn bank nog informeren over mijn reis. Maar met een beetje mazzel kwamen we via via terecht bij het “ministerie van toerisme”, wat gewoon een klein reisbureau bleek te zijn. Je had er meerdere. We werden geholpen door de directeur zelf Bhasar, die ons zo snel mogelijk weg kon loodsen uit Delhi met wat papiergeld op zak. Want dit is geen plek om te blijven lieve mensen. Onze paden gingen helaas meteen elkaar alweer een andere richting uit omdat ik meteen door kon vliegen richting K2 voor de start van mijn missie en Michael zijn pad vervolgt naar zijn bestemming Nepal..

Wat een onvergetelijke magische ervaring rijden in Delhi, geen regels, gewoon gassen en heel, heel veel toeteren! Dat doen de treinen trouwens ook en als de vliegtuigen toeters zouden hebben zouden ze toeteren bij het landen. Soms krijgt er opeens iemand om onverklaarbare reden een boete voor iets wat ik nog niet kan onderscheiden met de rest van het rijgedrag. Maar wat een stad, armoede, stinken, malariaepemedie gebieden en zoveel mensen hutje mutje op elkaar. Ik kan me voorstellen dat hier wel eens een toerist zoek raakt. Toch is het genieten in het heerlijk stromende verkeer wat vooral bestaat uit tuc tucs, taxicabs koe en aanhang, alles met een rijk arsenaal aan deuken. Er rijden nog net geen apen in scootmobiels maar ik had ook niet raar opgekeken als ik dat wel zag. Toen ik van verbazing opmerkte tegen Michael dat ‘Delhi zo gek als een deur was’, werd dat geloof het of niet direct bevestigd door twee mannen op een brommer met een autodeur naast onze tuc tuc. Delhi heeft het werkelijk allemaal…

Het was alleen wel lastig om daar te aarden. Alle bomen hebben een dikke laag smog en er is bijna geen toegang tot de onderwereld waar ik later op terug kom. Gelukkig uiteindelijk in de middag volledig in de rust in een park waar Gandhi geleefd heeft. Wat een geschenk dat te mogen ervaren. In een klap stil, vol ontzag in nederigheid toen we in het kamertje kwamen waar hij 144 dagen heeft gevast en gemediteerd. Later liepen we op het gras waar hij om het leven is gebracht. Daar wederom zijn zachte spirit mogen voelen, een prachtige vredige wereldoverbrugger energie. De eerste aanraking met de magie van Delhi, Noord – India.

De volgende dag ging vroeg de wekker, op naar het vliegveld mijn weg vervolgen naar Srinagar in Jammu en Kasjmir. Ik werd met een droevig gevoel wakker, zoveel armoede in deze stad, zoveel mensen vast komen zitten in het wiel van reïncarnatie door schuld en schaamte van het Hindi kastensysteem. Een stad vol met troep, armoede, afval en alle bomen bedekt met een dikke laag stof van de smog. Machteloos verlaat ik deze stad en heb ik even tijd nodig om te herstellen, behoefte aan frisse lucht. Ik was klaar om te vliegen en eenmaal op het vliegveld waar het rustig was kon ik weer genieten van de heerlijke seksuele energie die hier is. Onder die drukte heerst een diepe warme rust, een verankerde kundalini kracht waarvan je recht op gaat zitten. Oude wijsheid die constant tot je komt wanneer je stil vanbinnen wordt. Helaas na lang wachten werd omgeroepen dat de vlucht gecanceld werd. Srinigar was platgelegd door sneeuw. Het was toch te snel, zulke heilige grond kun je niet meteen betreden. Indische drukte liet me nog even niet gaan. Ik werd bang, terug naar Delhi zou ik dat niet zo’n gebrek aan rust wel overleven?

Ik werd opgewacht door een mannetje van Bhasar die me weer terug naar het kantoor loodste. Na lang wachten kwam Bhasar en maakten we een nieuw plan, via Amritsar naar Chandighar om vanuit daar te vliegen naar Srinagar. Delhi was nog niet klaar met me en die nacht werd ik na mijn eerste ceremonie midden in de stad geconfronteerd met oude spirits die daar waken, niet allemaal met goede intenties.

De volgende dag voor het eerst geconfronteerd met het treinstelsel van India, wat net als op de weg functioneert volgens het pad van de maan. Maar voor treinen is dat niet zo handig. Ongeveer de helft van de treinen wordt gecanceld of vertragen gerust met 18 uur vanwege de mist (smog en chaos). Wachten en hopen dus dat mijn trein kwam. De trein voor de mijne was vertraagd en de mijne vertrok een uur later vanaf de andere kant perron. Wat niet zoals in Nederland op de borden komt te staan, die blijven de oude info verkondigen, enige spanning houden ze erin. Maar daar zat ik dan, in de trein weg uit Delhi. Tijdens de reis kwam ik tot de sombere conclusie dat meer steden net zoveel sloppenwijken, troep en smog hadden en ze in kleinere mate allemaal op Delhi leken, waar was ik toch aan begonnen?

Eerste dag in Amritsar was ok, voor het eerst kwam ik aan in een gebied waar het schoon en mooi was, het winkelgebied rond de gouden tempel. Eenmaal binnen gekomen in het tempelcomplex voelde ik de heilige energie. Deze rijkdom bracht voor de arme Indiërs veel in balans en ik ervoer deze plek dan ook als zeer heilig en zover ik kon zien ook zuiver, een verademing. Het contrast is groot van sloppenwijken naar de prachtigste tempels. Die niet alleen op Aarde zijn gebouwd maar door trillen in de hogere lagen en dimensies, werkelijk als koningrijken.

De tweede dag begon wat minder, ik werd elke dag wakker met de gedachte, shit ik ben nog in India, de drukte weer in en iedereen die aan je trekt. De eerste week kon ik elke dag wel huilen, ik wou naar de Himalaya maar was niet voorbereid op India. Ook al hadden mensen me gewaarschuwd, het was net of er een laken over heen was gelegd, ik kon het niet waarnemen. Die dag bracht een gids me naar een doden verbrandplaats waar miljoenen hindus en siks zijn verbrand. Ik schrok van de beelden die ik zag van de reïncarnatie gevangenis en het kastensysteem. Het geloof dat je goed moet doen om hoger te komen in rang, maar vanwege het immense gebrek aan geld en kansen een bijna onmogelijke taak, met als gevolg dat vele zielen zichzelf vastzetten in lagere sferen. Immense velden van dolende zielen zwermden in het onderbewustzijn van India, een enorme pijn in ons aards collectief veld van energie die hier niet meer wil zijn. Eén van de redenen dat ik bijna niet kon aarden. Daar beneden was alleen maar pijn en verderf en ik als zonnekindje voelde dit natuurlijk constant. Om hier van bij te komen moest ik toch maar voor de tweede keer naar de gouden tempel, dit keer voor mijzelf. De eerste keer had ik geen zin om te wachten en heb ik alleen de energie ervaren. Dit keer ging ik de tempel in.

Mijn gidsen lieten me zien dat dit voor mij een poort was naar een nieuw deel in mijn leven. Velen waren door de tempel gegaan zodat ik nu kon volgen. Van mij werd gevraagd of ik bereid was volledig ten dienst van het leven te gaan staan. Ik betrad in Ascensiewiel termen het element vuur. Eenmaal door die poort was er geen weg terug. Diep ontroerd en enigszins angstig stemde ik toe. Wat zou er veranderen, kon ik wel geven wat er van me werd verwacht? Maar er was geen weg terug. Voor mijn reis kwam ik al in een soort van leegte, een dood eind. Deze reis was dan ook niet leuk en voor de lol, maar noodzakelijk om verder te kunnen met mijn leven. Daarom twijfelde ik niet, het was tijd voor de volgende stap, ‘de gouden belofte’ die ik lang geleden heb gedaan. Op de terug weg nam ik van een sikh priester een hapje wat werd uitgedeeld aan de bedevaartgangers, dit bleek later mijn medicijn te zijn.

Ik had die nacht besloten eens wat goedkoper te slapen om wat vorige uitschieters te balanceren. Voor 250 rupies ongeveer 3,5 € kreeg ik een kamer zonder licht of verwarming alleen een bed. Het personeel bestond o.a. uit een klagende schreeuwende man die volgens mij wel eens in deze goedkoopste kamer sliep. Toen de nacht begon daalde langzaam het besef in, ik had al na dag 5 de wel gewaarschuwde voedsel vergiftiging opgelopen en de bekende Indische bacteriën raasden door mijn systeem. De nacht werd steeds heftiger. Ik had helaas niet vooruit gedacht en geen water wat uiteindelijk opliep tot letterlijke fatamorganas in de kamer met waanbeelden van drinkflessen. Ik denk dat ik de heftigste nacht van mijn leven heb beleefd en accepteerde dat ik hier zou doodgaan, in een kamertje in India.

De combinatie van intense buikkrampen, zweten, een lage vibratie kamer, geen water of luxe. Puur afzien en aardse materie ervaren op haar aller ranzigst en heftigs. Ik kwam terecht in de duistere velden van de onderwereld van India. Velden die ik gek genoeg herkende van mijn feestperiode waar op donkere houseparty’s met deze velden wordt gewerkt, zonder dat feestende menigte dat beseft. India een land veelal verbonden met boven heeft een duistere onderkant. Dimensies waar misschien wel miljoenen zielen vastzitten en hun eigen lijden herhalen zonder enige vooruitgang of kans op vooruitgang en verlichting. Ik besefte me dat we zoveel mooi werk kunnen doen in Nederland, en dat is ook wel belangrijk, maar dat landen zoals India een enorme invloed hebben op ons collectief bewustzijn. Hier lag een groot deel van de pijn die ik s’chtends voel als ik indaal op Aarde. Er ontwaakte een nieuw besef van diensbaarheid, een missie om ook hier meer mee te gaan doen. Er gebeurde die nacht zoveel wat mijn leven voor altijd zal veranderen en kwam ik voor het eerst in aanraking met de hogere siddhis (hogere alchemistische krachten). Letterlijk kon ik in mijn organen hele oude pijn waarnemen en fysieke kwalen eruit trekken. Ik zag dat de verwachte hogere siddhis niet om leuke krachten gingen die de oude meesters van het oosten lieten zien, zoals over water lopen op zweven. Nee, het was gewoon practisch, je richten op het genezen van het lichaam..

Ik werd ondergedompeld in een schouwspel van spirits, locale meesters, Hindi goden en collectieve Indische blokkades en obstakels. Wat er precies gebeurde die nacht laat ik in het midden om gedane zaken niet weer te activeren, maar het zal zeker zijn uitwerking hebben op het land en daardoor ook de Aarde. Een storm woede door de onderlagen van India met mij als portaal. Een grote schoonmaak.

Ik besefte me dat ik een diepe reiniging kreeg. Mijn hele leven kwam de dagen daarna opnieuw voorbij en stukken waar ik al zolang vast in zat konden opeens verder stromen, vooral op het gebied van mijn darmen en spijsvertering. India had alle antwoorden voor me, niet op de gemakkelijke manier zoals Peru, dat was natuurlijk een zonneland en voor mij vertrouwd. India was aan de buitenkant zo heftig met al haar vervuiling, armoede en smog, dat ik gedwongen werd naar binnen te keren. Ik werd met brute kracht dwars door al mijn beschermlagen heen naar binnen gebracht, waar heftige emoties uit mijn jeugd op mij lagen te wachten. Het pad van de maan openbaarde zich in volle glorie. Ik kwam tot de conclusie dat dit voor mij de enige manier was om die emoties dit ik lang had verstopt te ervaren, dat wat ik in de buitenwereld zag bevond zich ook in mij en alleen India kon mij van de juiste spiegel voorzien zodat ik die emoties kon voelen. Dit laat voor zonnemensen ook zien dat voor groei in bewustzijn reizen noodzakelijk is. Nu kon ik pas verder.

Iets in mij was onherroepelijk verandert, wetende dat er zoveel armoede en vervuiling bestaat wakkerde een diep gevoel van dienstbaarheid in me op en verlangen om mijn krachten in te zetten op alle lagen van bewustzijn.

* eerste ontmoeting met de Himalaya, vliegtuig van Chandigar naar Srinigar

Na een paar dagen rust en constante heling van binnenuit met steeds andere gidsen en meesters op mijn pad, vertrok ik precies een week later op vrijdag de 13de met het vliegtuig eindelijk van Chandigar in de deelstaat Srinigar Jammu en Kasjmir. Ik stapte uit het vliegtuig en daar was eindelijk die frisse lucht en natuur, ik verlangde zo naar bomen zonder een dikke laag stof en werd meteen ontvangen door mijn chauffeur en de manager, allebei geboren in de bergen ik voelde me meteen thuis. Ik werd ontvangen niet als een klant maar als een broeder. Daar zat ik s’avonds met 4 echte moslimmannen schapenvlees te eten op een ouderwets door echt vuur verwarmde vloer. Bhasar was er toevallig ook want die had die dag een belangrijk meeting over een 4 sterren hotel wat zijn bedrijf hier bouwde. Ook zei hij dat hij voor mij kwam. Het voelde vertrouwd, ook al verstond ik er niks van was ik gewoon onderdeel van de groep, en voelde ik dat we plannen maakten in de bovenwereld voor de komende weken in Kasjmier. Veel soldaten en negatief reisadvies over deze regio, een langdurende onderhuidse strijd tussen China, Pakistan en India over dit deelgebied en niet voor niks, dit is het gebied waar volgens verhalen Joshua is geweest, een lange onbekende geschiedenis ligt hier te slapen. Mijn eerste week in India was slechts een voorbereiding op wat hier op me te wachten staat…

Tot mijn verwondering herkenden mijn broeders de bergen op het schilderij wat ik thuis als routekaart had gemaakt, ook het meer wisten ze te vinden. Er waren trouwens drie meren in deze heilige vallei. Bij het eerste meer begon mijn fysiek contact met de spirits van Kasjmir, iets wat ik had gemist sinds mijn aankomst in India. In de steden van India is veel kosmisch contact met goden maar de verbinding met de natuur en moeder aarde is ver te zoeken. Ook weer een spiegel van hoe ze omgaan met het vrouwelijke. We planden voor de komende twee weken de trips naar de vier bergen en twee meren.

Het weer bepaald hier het ritme en pas na 5 dagen betraden we de eerste berg,
de Sunmarak, waar de naam “Sun of Mountain” me werd ingefluisterd. Elke dag kwamen nieuwe openbaringen tot me, immense stukken over mijn jeugd. Ik had al snel door dat mijn reis naar Peru het ging om het helen van mijn ziel, nu was mijn lichaam aan de beurt. Al sinds mijn jeugd waren er mankementen met mijn spijsvertering voortkomende uit dingen die ik tijdens mijn komst op aarde niet kon verteren. Hoeveel je ook aan heling doet, als er iets is wat je niet kunt accepteren zijn er vele patronen nodig om dat steeds weer te ontlopen en kom je op een bepaald level gewoon niet vooruit. Nu was het de tijd om vrede te sluiten met die onverteerbare thema’s, die waren ontstaan op zowel gezin- als op wereldniveau.

Hier was ik niet eerder doorheen gebroken. Ik voelde voor mijn reis dat dit avontuur niet een keus was, deze reis was een absolute noodzaak om verder te kunnen met mijn leven, zowel persoonlijk als met mijn levenstaak. Anders zou het gewoon stoppen. Er is in mijn leven geen weg terug, zelfs geen ruimte voor stagnatie. Ik kan pas werkelijk ontspannen als een bepaald collectief energetisch level is gehaald, een trilling waar mijn wezen in kan zijn. Nu heb ik ontdekt dat we heel veel werk kunnen doen in Nederland op een hoog energetisch niveau, maar er zijn zoveel landen waar pijn, armoede en onrecht is wat invloed heeft op ons onderbewustzijn. Nu werd in geconfronteerd met velden die ik altijd al voelde maar nooit de precies de vinger op kon leggen, laat staan invloed op kon hebben. Iets in mij was onherroepelijk verandert en mijn toekomst zou zeker meer gaan bestaan uit reizen om in dit soort landen energetisch collectief werk te doen, samen met mijn familie. Daarbij gaat het vooral om zielen te bevrijden van illusie en gevangenschap.

* Sumarrak, de eerste bergketen hier was de weg naar Leh de hoofdstad van Kasjmier volledig dicht gesneeuwd.

Maar terug naar het nu, alles werd steeds haarfijn in scène gezet om oude emoties boven te halen. Het verblijf waar ik me als enige gast bevond was een constante familie opstelling. Mijn broeder Sehmed, de gids en kok zijn vrouw en jochie kwamen deze weken langs die me constant diepe lagen spiegelden. Toen ik moeder en kind niet meer afstootte en stukken in mezelf daarin had geheeld, werden er gewoon extra moeders en een huilende baby opgetrommeld om nog diepere lagen te pakken. Want er was in dit huis maar één (soms) verwarmde kamer, ik werd volledig ondergedompeld in de cultuur van Kasjmier. Een cultuur van zachte moslimmannen, zij mogen eigenlijk alleen werken en de vrouwen zorgen voor de kinderen. Dat was voor hem ook wel zwaar, eten koken, werken en ook nog vader zijn. Het ventje was een prachtige reflectie van mijn innerlijke jochie. Echt een baasje, druk, speels en luistert naar niemand. Ik herkende het grenzeloze van mezelf in hem. Een gebrek aan duidelijke afbakening vanwege een niet aanwezige vader. Sehmed zijn vader was vroeg overleden en hij zorgde financieel voor vrouw, moeder, zus en jochie. Maar wat een prachtige twinkeling in zijn ogen, iets wat ik met zoveel liefde toe wil laten in mijn leven. Voor Sehmed kwam ik op de plaats van vader te staan..

De eerste berg was een zachte krijger berg, wat een energie. In tegenstelling tot de Andes kon ik duidelijk voelen dat deze bergen mannelijk zijn en de hemel representeren. Hier werd dan ook een opening gemaakt in mijn hogere chakra’s, en deze berg opende vooral mijn keel. Nu de kern was geraakt kon die pas gaan herstellen. Immense hoeveelheden aan lagen emoties werden dag in dag uit bevrijd. Ik kwam bevroren delen tegen waar lang geen liefde was geweest en leerde mijn fysieke binnenkant kennen. Alle organen kwamen aan bod en herstelden zich..

Gulumarak de tweede berg werd vandaag bezocht en als het weer goed zou zijn was er een kleine mogelijkheid om Kollomarak te zien. Deze berg staat bekend als de K2, de op een na hoogste berg van de wereld. Hier heb ik al een paar jaar contact mee en deze berg heeft me veel lessen geleerd over integriteit, de info die ik gedeeld heb tijdens de tovenaar activatie. Deze berg is werkelijk mijn lievelingsberg.

We gingen een stuk met een jeep met winterbanden om vervolgens de kabelbanen te bereiken, deze brachten me tot ongeveer 4000 meter wat wel even luchthappen was. De hele horizon lag volledig open en daar bleek die dan te staan, Kolomarak omhuld door wolken. Dit was mijn enige kans om hem te zien, een diep verlangen koesterde ik naar deze berg. Ik brandde een kooltje met wat hars als offering voor die prachtige berg, en toen liet ie zijn topje zien. Tranen stroomden over mijn wangen, en wat een immense liefdevolle berg. De hele horizon was bezaaid met pieken maar hij stak daar pontificaal kilometers boven uit. Hij domineerde de hele regio van Pakistan, India tot China. Een diep respect en immense dankbaar dat ik hem mocht zien, misschien zou ik wel nooit dichter bij komen dan vandaag…

* Boven de wolken Kollomarak of beter bekent onder de naam K2, de op één na hoogste berg van de wereld

Ik weet nog goed hoe ik in de maand voor mijn vertrek een sessie ontving op het indalen van mijn wezen. In mijn onderlichaam bevond zich mist, en voorzichtig durfde ik ditmaal echt de Aarde te betreden. Ik lande op een berg waar ik me thuis voel ver voor de boom grens. Daar zette ik mijn kamp op klaar om verder af te dalen. Deze berg is waar mijn wezen de materie raakt, ver weg van alle hectiek en bijna niet van dichtbij te benaderen. Daarom betekende deze ontmoeting zoveel voor mij.

Dag 16. Het werd weer even wat zwaarder. Voedselvergiftiging nummer twee bracht me nog dieper in verbinding met mijn organen die ik de afgelopen weken echt van binnenuit leerde kennen, vooral de oude pijn die ze al zolang vast hielden. Een nieuwe taak kan hem liggen in het fysiek leren genezen van mijzelf en misschien later ook anderen. Om het wat rustig aan te doen voor mijn herstel deden we vandaag de stadstour. We bezochten de tuinen en uiteindelijk ook het graf van Jezus, Rauzabal. Of dit waar is laat ik open voor iedereen om zelf te ontdekken.

Over niemand anders is zoveel geschreven als over hem, en niemand zijn naam is vaker gebruikt voor eigen gewin dan die van Jezus. Het past natuurlijk ook niet in het kerkelijke plaatje dat hij hier ligt en mocht het erkent worden zou het de grootste bedevaartplek ter wereld worden. Ook hier geloven er niet veel mensen in en wordt de plek gek genoeg bewaart door moslims. In hun cultuur was hij ook bekend en in hun geschriften kwam hij ook voor. Maar ze zien hem niet als zoon van god maar als profeet, net als Mohamed. In het Oosten is hij natuurlijk ook bekend en daar zien de oude wijzen Boedha als het pad naar verlichting en Jezus als de verlichting zelf.

De tombe wordt die streng bewaakt en mag je geen foto’s maken waar iedereen die langsloopt ook op let. Voor mij persoonlijk een bizarre gewaarwording om de kist daar te zien liggen, mijn persoonlijke ervaring houd ik dan ook liever voor mezelf. Maar om dit van zou dichtbij mee te maken maakte een diepe indruk op mijn wezen.

Maandag, over de helft van mijn verblijf in Kasjmier. Ik ben gister bezig geweest met vrede sluiten met de kou, iets waar ik mijn hele leven ook al mee worstel. Voor mij staat kou ook symbool voor trauma’s en bevroren emoties, iets wat ik blijkbaar al lang ontloop. Nu voorzichtig aan die plekken in mijn lichaam belichamen die er het meest last van ondervinden. Koud douchen volgens de Wim Hof methode. Het is hier in kasjmier ook zo koud dat zelfs de nieuwslezer een jas draagt, alleen in Kasjmier lachen Sechmed en ik.

Deze dag in een kleine auto op pad naar de berg Naranag. Er rijden geen bussen en grotere jeeps vanwege een driedaagse staking. De prijzen van belasting over benzine worden bijna verdubbeld en daar zijn ze het niet mee eens. Regering is niet zo slim want er wordt bijna geen belasting betaald, alleen over grote dingen. Het valt ook niet te controleren met al die kleine straat verkoop In India heeft iedereen wel een handeltje. Je ziet ook weinig supermatkten maar kleine bijna garages met ieder een eigen specialisme. Daarom beginnen ze waarschijnlijk ook te pushen richting elektronisch betalen, de oorzaak van het geldprobleem momenteel. Kasjmier is sowieso niet blij met Indische regering en willen onafhankelijkheid. Een bloederige geschiedenis kent deze streek en uiteindelijk is de regio Kasjmier verdeeld over Pakistan, India en China. Het deel waar ik was voelt niet als India. Het is schoner en beter georganiseerd, grotendeels moslim maar niet een strenge variant, er is veel respect voor elkaar. Mooi om te zien hoe deze mannen allemaal met elkaar overweg gaan zonder strijd, wel met een duidelijke hiërarchie. Ook is er voor zover ik heb gezien veel respect voor de vrouw ook al blijf ik het wel eens vreemd vinden als ze helemaal bedekt rondlopen. Daarin zijn hier absoluut nog stappen te zetten.

Jeetje, de besneeuwde bergpassen waren al spannend maar met de kleine auto met voorwielaandrijving was het next level. Afgronden aan de zijkant, soms slippen vanwege de sneeuw, dit voelde ik in mijn hele systeem. Maar toen ik dichtbij de berg kwam was het alles waard. Naranag, met een gipsy gids een stuk wandelen naar de voet van de berg. Hij vertelde dat ze de antwoorden uit de sterren halen, en precies de berg van mijn schilderij waar ik voelde vandaag heen te gaan had een ster boven zich. Na een kleine ceremonie voor de gids zijn zieke kinderen gingen we verder. Ik voelde de aanwezigheid van mijn langverwachte krachtdier, de sneeuwluipaard. Daar hoog in de bergen voelde ik me door hem begluurd. De zwarte panter staat al lang op positie maan, met hem reis ik door de leegte. Maar nu mijn binnenwereld schoner wordt ben ik klaar om me vanbinnen uit te verbinden met meesters en spirits van de hogere werelden. Ik deed dit al via de zon methode, maar dit was een inwijding richting meesterschap maan. Ook al waren er nog veel stappen te zetten en zou dat pas echt beginnen in Nepal. Kasjmier was meer een trainingschool, een plek om mezelf te helen en voor te bereiden.

* Naranag, mystieke berg op de achtergrond. Eentje die later bleek mijn 3de oog te gaan helen.

Op mijn weg terug van de berg voelde ik de sneeuwpanter integreren en zag ik een wijze oosterse man die bij dit deel hoorde. Een meester die had geleefd hier in de bergen, voornamelijk zonder veel voedsel. Alleen op sommige dagen nam hij hoogwaardige energetische voeding, maar voornamelijk haalde hij levenskracht uit het cultiveren van chi. Zomer en winter verbleef hij hoog in de bergen en was hij constant in verbinding met de hogere hemelen en de meesters die daar leven. Tijdens de integratie kwam ik er achter dat deze wijze alchemist spijt had. Hij zag het volk lijden maar zette zijn gaven niet in hen te helpen. Mindconstructies en leugens rechtvaardigden dat gedrag, maar het weerhield hem uiteindelijk toch om verder te evalueren. Ook al was dit voor dat leven nodig om die skills volledig te ontwikkelen, was er een verlangen de gaves in te zetten voor al het leven.

Na de tocht bij de gids in zijn huis gegeten en zijn zieke kinderen ontmoet. Daar mocht ik energetisch een heling geven en dit keer maar een extra grote fooi gegeven omdat hij ook al een slechte zomer had gehad en medicijnen nodig had voor zijn kinderen. Mensen lijden hier in de winter, zolang ik hier was heb ik nog geen toerist gezien en het was soms net of iedereen van mij verwachte dat gat te dichten. Maar er was klaarblijkelijk toch al iets in me verandert. De gids betaald, heling gegeven aan zijn kinderen en buitenproportionele fooi gegeven zonder zoeken naar balans. Een teken van een nieuwe invulling van dienstbaar zijn.

De oude wijze meester nam zijn plek al in..

Hier in Kasjmier kwam alles samen en begon mijn fysieke lichaam eindelijk te genezen. Dit kwam mede door Sehmed, mijn broeder, gids en kok. Hij was een meester in de keuken en zonder dat hij het door had perfect afgestemd op mijn lichaam en het helpen herstellen daarvan. Geboren in de bergen was hij een ware genezer en maakte hij elke dag rijst met verse groenten in een saus van Masala voor me klaar En de heerlijke kasjmier thee, een recept van chai, kardemom en nog wat geheime kruiden. Ook zijn gerecht met de wortels van de lotusplant zal ik nooit vergeten en heeft me veel goeds gedaan. Het bracht me diep in mijn organen. Het boek wat ik op dat moment las; Het Pleiadische werkboek, verschafte me ook van de juiste heling en oefeningen zodat ik al mijn organen na ging en zo steeds dieper indaalde. In mijn dromen kwam ik terecht in de symbolische bevroren gedeeltes van mijn darmen en ontmoette daar familieleden, maar ook parasiterende energieën.

Elke dag werden nieuwe thema’s aangeraakt en zuiverde ik andere organen en meridianen uit. Alle info kwam steeds weer op mijn pad, een constante stroom van heling van binnenuit, ondersteund door broeder Joshua, de bergen en vele andere meesters en spirits. Ook een eindeloze stroom van informatie voor mijn boek deel 2. Daar zat ik nu volop in. Ik trad langzaam verder in vrede met de kou, iets wat een diepe imprint in mijn ziel heeft gemaakt. Herinneringen uit mijn prille jeugd dat ik opeens in de kou lag heeft me gevormd. Het is in mijn lichaam geslagen. Nu begon geïnspireerd door Wim Hof met ademhalingstechnieken en koud afdouchen wat hier in de Himalaya ook echt koud is. Ook begon ik aan op blote voeten lopen door een ijskoud huis. Zo gaf ik mijn immuunsysteem een boost en kon ik meer kracht in mij fysieke gestel toelaten, een heerlijk gevoel.

Vele delen van mijn lichaam waren voor lange tijd bevroren waaronder mijn pijnappelklier (tevens 3de oog en in het Medicijnwiel positie maan). Een verleden met drugsgebruik heeft daar toen des tijds schade in aangebracht en er was een klein lek in deze zo belangrijke klier. Dit gebeuren had ik toen destijds bijna bewust mee gemaakt. Mijn ooit zo haarscherpe vermogen om te visualiseren was na een weekend intens feesten en trippen enorm vermindert. Ik brak als het ware door vele dimensies heen waardoor mijn scherpe focus weg was. Een warmoes van beelden en lagen resulteerden vele jaren later in het niet meer kunnen zien, duisternis. Dit was altijd een moeilijke te accepteren deel van mijn leven want mijn innerlijke sjamaan zou het liefst niks anders doen dan de hele dag door het Universum reizen. Maar mijn gidsen hebben me meerdere keren laten zien dat dit absoluut noodzakelijk was voor alle stappen die daarna kwamen. Ik ontwikkelde op deze manier andere vormen van waarnemen en betrad toen des tijds het pad van de zon. Doordat ik info via de buitenwereld tot me nam en de waarheid leerde zien in mijn omgeving, ontstond de leraar die andere mensen hielp door middel van externe tools zoals de Tzolkin. Maar ook het Handboek deel 1 en het Medicijnwiel zijn door dit mentale zonnemechanisme ontstaan. Het pad van de zon heb ik gevoelsmatig geïntegreerd, nu mocht de scheur weer hersteld worden met als allerbelangrijkste een goed werkende klier die zorgt voor de juiste stofjes die leiden tot gelukzaligheid.

De laatste berg kon bezocht worden omdat het weer het nog net even toeliet. Kasjmier met de jeep verlaten was inmiddels onmogelijk dus het was maar goed dat ik de jeep rit heb geruild voor een vliegticket naar Kathmandu. Sneeuw werd hier ook steeds gevaarlijker, gister waren er 18 mensen omgekomen in het dorp van Sehmed door een avalanche. De bergen kunnen leven geven maar ook nemen. Vandaag bezochten we de berg die het verste weg lag, Paligan. De namen zijn eigenlijk geen bergen maar meer berggebieden met meerdere bergen. Deze berg was de laatste van een reeks bergen die gezamenlijk informatie droegen die ik nodig had voor mijn boek en mijn persoonlijke ontwikkeling.

En bij deze berg kwam opeens de ontdekking dat ik sinds mijn aankomst omringt was door mannen van de 12de Oerstam. Ook al waren ze niet meer bewust aanwezig en verbonden met die kracht, het leefde voort in hun onderbewustzijn. Het spijt me lieve dames dat ik in dit geval voornamelijk de mannelijke kant benoem. Dit komt omdat ik niet veel van de vrouwen heb gezien. Dat heeft niet zozeer met de 12de stam zelf te maken maar meer met de moslimcultuur die hier langzaam vanaf de middeleeuwen is neergestreken. Toen begon al de onderdrukking vanuit de Mughal koningen wat de mensen hier lang zijn vergeten en hun onvrede projecteren op de Indische politie. Ik zag in mijn dromen ook hoe lang daarvoor all de laatsten van deze stam zijn gevlucht in de bergen achtervolgd en velen uiteindelijk bruut vermoord. Enkeling hebben het gered naar wat nu Tibet is, en hun kennis gedeeld zodat die vereeuwigd kon worden met de meesters van de Himalay, de Lama’s.

Ik zag bij de vrouwen in een symbool op hun derde oog wat er voor zorgde dat ze hun eigen schoonheid niet konden zien en ze zich gemakkelijk lieten onderdrukken. Toestemming gevraagd aan de ziel van de vrouw om deze te verwijderen en toen lieten meer vrouwen zich zien met deze onderdrukkende magie. Duizenden verspreid over de hele wereld. Daarom tegelijk gevraagd aan God om dit te verwijderen bij alle vrouwen te doen die hier voor kozen. Een mooie synchronisiteitje was dat ik dat weekend de vrouwen in Amerika zag opstaan tegen Trump. Zo zie je maar weer alles is verbonden. Hopelijk komen er nog dappere vrouwen die de storm energie in Kasjmier aan de vrouwelijke kant gaan onderzoeken. Wat er gek genoeg wel in me was ontstaan in de periode hier, was een diepere verbinding tussen mijn eigen man en vrouw. Ik heb ze letterlijk oude innerlijke echtelijke ruzies uit zien vechten, ze waren echt boos op elkaar. Geen wonder dat ik nooit voorbij de 3 jaars grens kon gaan met geliefden. Innerlijk was er een dissociatie tussen mijn man en vrouw, nog een verborgen thema van mijn reis, wat later uitgebereid aan bod komt. Ik hoop dat ik dat nu mag beleven. Er is hier een soort van gezinsman in me geboren. Een ware inwijding in mijn vader energie, voorbij mijn gewonde kindsdelen, echt durven te gaan staan voor het gezin, maar ook mijn zielenmissie vervullen.

* Kasteel van de Mughel Koning die sinds de strijd met de rebellen wordt gerbruikt door het leger

Kasjmier deed me ook aan Friesland denken. Niet alleen vanwege de prachtige mist waar zo nu en dan bergtoppen uit te voorschijn kwamen, maar ook vanwege de verborgen strijd tegen de onderdrukker. Alleen hier was die nog actueel en had die dit jaar nog 500 levens geëist. Rebbelen blijken net als in Game of Throwns vaker in het noorden te leven. Denk aan de schotten, Friezen en dus hier in India, Kasjmier. Ik voelde me ontzettend thuis tussen deze storm mannen. En na het koppelen van Kasjmier aan de 12de straal, de storm energie waar ik mee was geëindigd met activaties vlak voor vertrek, vielen alle kwartjes. Zoals ik vaker heb verteld staan de Oerstammen boven de 7de straal niet of nauwelijks nog in verbinding met hun ware kracht. Stilletjes had ik gehoopt op die wijze mannen hier in de bergen die me zou inwijden in deze oude kennis. Dat ik in een tempel zou aankomen en dat de monniken daar klaar stonden en zeggen: ‘goedendag meneer Schreur, we hebben u verwacht’. Maar de kennis van hier is net als bij de Friezen lang geleden al verloren gegaan. Indigo kinderen, onderhand mannen en vrouwen, zullen vanuit hun eigen verbinding deze wijsheid en kracht weer bovenhalen, net als wij gedaan hebben met de Friese wortels. En ik hoop dat mijn komst hier een steentje aan heeft bijgedragen.

Ik heb in ieder geval ontzettend veel ontzag voor deze krachtige mensen gekregen, werkelijke multietaskers. Via de Sehmed en Remmie (manager) kon ik duiken in de oude lijnen om glimpjes op te vangen van de oorsprong van deze stam. De storm is de energie van dit moment, de bouwer van de Nieuwe Aarde maar hier is nog veel werk te doen. Niet voor niks komen de oude talen zoals Sanskriet uit deze regio. Het heeft mede te maken met direct in de blauwdruk kunnen schrijven via coderingen. Met dit inzicht kwam ik ook weer een stapje dichterbij mijn volgende quest, het continent van de 13de, de laatste en eerste stam; Afrika. De kinderen van de Zon. Daar waar ik heen zal gaan voor ik begin aan deel 3, de samenkomst van deel 1 en 2. Het boek wat in mijn droom de hele wereld over zal gaan. Mijn lieve broeder Bart was toevalliger wijze op dit zelfde moment in Zuid Afrika voor zijn documentaire en stond op dat moment in verbinding met dat ras wat staat te popelen om te beginnen.

Maar terug naar mijn trip. Deze berg stond voor mij in verbinding met het staartbeenchakra, de plek van vertrouwen. In het Ascensiewiel is dit de sleutel van water en daar staat bij mij het zeepaardje. Dat belichaamde voor mij de zachte Kasjmier man, een prachtige dienaar naar de vrouwelijke energie. Met dat gegeven voelde mijn reis hier in Kasjmier bijna rond. Dit weekend als het weer het toelaat nog een heilig meer bezoeken waar Sehmed vandaan komt. Daar is ook vlakbij het mogelijke graf van Mozus. Ik had de blauwdruk van mijn reis hier al gelezen in de kast van het verblijf. De kracht van de zon leer ik toch niet zomaar af. Hoe je het wend of keert heb ik hier een cadeau ontvangen die ik later in alle rust ga uitpakken, en die me in mijn verdere leven nog heel veel gaat brengen. Mee naar huis gaat dan ook voor verdere integratie de op maat gemaakte Kasjmier poncho met de bijbehorende “winterwife” (een mandje waar hete kolen in gaan die ze onder de lange poncho bewaren). Als ik in de poncho ging mediteren was het net of ik me verbond met alle Kasjmier mannen. Niet gek aangezien alle mannen deze ook dragen. Eerst moest ik wel door hun pijnvelden heen, de armoede, kou, zorgen voor gezin en vooral een frustratie over het feit waar in godsnaam onze tools zijn om ons ding echt te kunnen doen! Maar eenmaal daar doorheen ook een enorm helend vermogen, een bewustzijn volledig aanwezig in het hier en nu met ontzettend veel kracht om ten alle tijden te doen wat moet gebeuren. Ook gaat mee de chai voor de Kasjmier thee en de rode en gele kruiden gemaakt van de bloem waar Sehmed zo heerlijk mee kon koken. Allemaal alleen te krijgen in Kasjmier.

De op een na laatste dag in Kasjmier. Na onderzoek alvast naar het Tibetaanse boeddhisme kwam ik precies de meditatie tegen die ik nodig had; Thumo.. jezelf opwarmen door een visualisatie met een gloeiend iets in jezelf. Deze ging ik doen en langzaam werden mijn handen warm, net of er eeuwen oude kou drupte uit mijn ledematen. Terwijl ik dit voor een paar uur deed begon het ook heftig te sneeuwen, het was net of de kou uit mijn lichaam zorgde voor de sneeuw, iets wat ik wel vaker heb meegemaakt als ik enorme stukken verdriet of pijn loslaat. Maar nu kwam langzaam het besef dag dit niet alleen met mij te maken had, het was de kou die zat in het energetische lichaam van de storm, het 12de ras (in Ascensiewiel termen het 7de lichaam van moeder aarde, tevens het energie lichaam van de grootmeester ofwel Messias). Al die kou die hier eeuwen in was opgeslagen kwam eruit door middel van de meditatie. Het mandje wat de mannen van kasjmier onder hun poncho droegen was de stille hint. De poncho stond voor het energetische lichaam, het mandje met kolen voor het innerlijke vuur, met het juiste gebruik begon het lichaam te smelten en was het klaar voor gebruik. De mannen mochten leren de warmte niet langer uit externe dingen en de vrouw te halen (winter wife), dan zou magischer wijze de poort gaan openen naar de volgende level. Ik merkte het die dag aan Sehmed, hij was de hele dag hard aan het praten, net of veel oude woede los kwam. Zou het zo zijn dat de mensen van Kasjmier zich los zouden breken van het ijs, de kou en onderdrukking? Zou deze Oerstam zich klaar maken om te gaan staan? Dat zou een immens belangrijke stap zijn voor de mensheid. Het 11de ras, de wijze krijgers van noord Amerika nemen hun plek weer in met standing rock. Nu wacht de Aarde op het 12de ras, de bergmensen van Kasjmier. Er is nog veel werk te doen maar daar stond ik dan, op blote voeten op het balkon. Een onwerkelijk uitzicht met magische sneeuw, boven me vloog de indian eagle, mijn taak was klaar.

De laatste dag in Kasjmier, ergens voelde ik wel sterk de behoefte om te gaan. Net of mijn komst de kurk van de fles heeft gehaald en de bom op barsten stond. Ook de kou en gebrek aan luxe speelden zijn parten. Maar er lag nog een geschenk op me te wachten, het prachtige Waley Lake. Op de rit er naar toe brachten we Sehmed zijn vrouw en zoon ook thuis. Sehmed was inmiddels ziek geworden, de heling die ik hem had gegeven op de plotselinge dood van zijn vader bracht hem in een diepe reiniging en zijn neus was constant aan het lopen. Het was een lange hobbelige rit naar zijn geboortedorp, waar 4 dagen terug 18 mensen waren omgekomen vanwege de avalanche. Het was hier dat ik het meer van mijn schilderij zag, wat een prachtig uitgestrekt meer. Eenmaal op een mooie plek aangekomen deed ik mijn laatste ceremonie in Kasjmier. Een hele oude wond liet zich zien in mijn basischakra, een diepe imprint die ook weer verbonden was met de storm energie (als ik terug kom bied ik weer een tzolkin reeks aan waar we gaan werken met de 4 tellingen en imprints\levenslessen). Ik vroeg het meer me te helpen om een oude bijna vergeten verstrikking met mijn moeder los te koppelen. Brandde een kooltje en aan de hars kon ik zien dat dit een hele taaie wond was. In de loop van de dag wederom immense pijn in mijn dikke darm en voor het eerst contact met een deel in mijn onderbuik. Wat een krachtige heling. Ook voor Sehmed en de chauffeur, een jonge knaap uit Srinagar die me aan de oude ik deed denken deed ik wat hars op het kooltje. En als laatste voor het dorp en de bergen. Ik zag dat het meer een immens portaal werd van de storm energie.

* Het meer bij het dorp van Sehmed, de plek waar de Storm energie verankerde.

Het was de samenkomst van mijn wezen en de energie die de plek al droeg waardoor er iets prachtigs ontstond. Wederom vloog de alziende adelaar als beloning hoog boven het meer, waker van de bovenwereld, Aho!

Nog voor de definitieve afspraak een verzoek gedaan voor een vipassana retreat van 10 dagen bij terugkomst, ook dat vind ik enorm spannend, maar het voelt ook als de juiste tijd. Bij een vipassana dien je alle andere vormen van meditatie, religie, rituelen en andere tools los te laten om volledig deze techniek toe te laten. Je gaat 10 dagen zonder praten met minimale voeding volgens een methode focussen op je ademhaling om zo diep je onderbewuste te reinigen. Geen contact met andere deelnemers, volledig de stilte in.

Dit is iets waar ik me al lang op heb voorbereid, en staat in feite lijnrecht tegenover wat ik gewend ben te doen. Ik heb de wijsheid van het westen binnengehaald middels sjamanisme. In het Medicijnwiel staat het westen ook voor het ego, en dat merk je soms wel rond sjamanisme. Er is veel ego en dat is ook goed, we dienen ook eerst te ontdekken wie we zijn en wat we kunnen. Vele rituelen en healing tools heb ik geïntegreerd en hoef ik niet bewust te doen, het ontstaat. Mijn gevoel is dat ik op die gebieden niks hoef te leren, alleen te herinneren. En nu gebeurd dat met mijn oosterse kant. Monniken deden jarenlange retraites, en ik dacht eerst ‘daar heb ik nu toch helemaal geen tijd voor?’ Maar ze lieten me zien dat ik slechts deze delen hoefde op te halen die dit in vele levens hadden gemeesterd. En om dat te kunnen moest ik ruimte maken in mijn systeem en oude emoties loslaten.

Het oosten en zijn meesters kwamen tot me, geïntegreerde vormeloze spiritualiteit. Ik merkte het al. Nepal nam me al mijn rollen, tools, veiligheden af om de eenvoud in te gaan. Natuurlijk schrok ik even. ‘Maar mocht ik dan nog wel mensen begeleidden middels de zon methode?’ Ja ik zou zon en maan gaan combineren. Maan is in deze fase nodig omdat de zon vaak dingen in me activeerde die ik las of hoorde. Maar de velden die ik in de toekomst ga betreden zijn nog niet op aarde. Namen en beelden kunnen alleen via de maan tot me komen. Van binnenuit dus..

Een diepe laag werd aangeraakt hier in Nepal. Ik zei het al eerder voor de grap dat ik hier geen leuke vrouw moest tegen komen. Door de energie in Nepal werd er iets in mij geraakt, en toen dat gevoel verder indaalde en vorm kreeg kwam een gevoel boven van verlaten te zijn. Dit was de kern waar veel andere patronen uit voortkwamen. Misbruik van seksuele energie en voedsel, angst voor de ware verbinding. Ik bereikte een hele diepe laag, een laag van immens verdriet waarbij alles wat me vervulde even weg viel. Het was de berg Annapurna die dit boven haalde. Annapurna betekent in het Sanskriet; Godin van de oogst. Ik was bang haar te betreden, maar eigenlijk was ik bang waarvoor ze staat, de navelchakra, die van de ware verbinding. Ooit was ik verlaten door de vrouw van wie ik zielsveel hield en dit gaat zover terug tot aan de mythe van Lillith. Zij had de Adam en het paradijs verlaten voor een volgende stap. De man kabbelde daar wat achteraan en is zo gewend die stap naar de vrouw te zetten. Ik moest opeens denken aan een artikel waarin stond wat een vrouw in haar kracht verlangt van de man waarop een broeder op facebook antwoordde. ‘Ik ben al die eisen wat zat, wij moeten gelukkig worden met onszelf en de vrouw ook, dan kunnen we samen een feestje vieren’. Ik herken zijn frustratie maar ook de oordelen op de mannelijke energie, niet accepteren waar die nu is in zijn proces, altijd maar moeten veranderen. Hierdoor moest de mannelijke energie altijd een doel hebben, een missie, vooruit! om het hart van de vrouw weer te winnen. Maar nu deed ik de conclusie dat de man juist alleen maar hoefde te zijn, en dat de vrouw Lillith terug mocht komen om haar plek weer innemen in het paradijs.

* Even deze disclaimer om niet de oude strijd en dualiteit aan te wakkeren. Natuurlijk bevind zich dit allemaal in ons zelf, soms sta ik in een relatie meer in de man, andere keer in de vrouw, dus ik ken beide kanten. De intentie is om inzicht te brengen zodat we weer in puurheid kunnen verbinden. Ook heeft de man een pad met valkuilen, verwachtingen en wonden die ik nu niet belicht. Mijn keus in dit leven is om de man fysiek te belichamen, iets waar ik me heel goed bij voel. De vorige lichting nieuwe aarde mannen werd onder andere begeleid door Ton van de Kroon. Hij zorgde voor verbroedering en verzachting onder de mannen. Ik voel dat ik van een lichting ben die er is om vanuit het nieuwe bewustzijn weer een stap naar de vrouw te zetten. Ik voel een immense dienstbaarheid naar het vrouwelijke. Maar gek genoeg is verbinden juist een van mijn grootste wonden, misschien is het juist ook wel mijn kracht? Ik merkte overal waar ik kwam de eekhoorn weer op, deze staat bij mij op de positie mannen-lijn in het wiel. Mannen kwamen ter ondersteuning terwijl ik me onderdompelde in dit immens diepe collectieve thema.

Ik kwam tot de conclusie dat in Nepal aan mijn tweede imprint werd gewerkt. Zoals in mijn vorige blog beschreven kun je met tzolkin berekenen waar in je lichaam en op welke levensgebieden je imprints zitten. Dit zijn als het ware deuken in je energielichaam ontstaan in je jeugd die er voor zorgen dat je een bepaald trauma blijft herhalen, tot je de les hebt geleerd. Bij mij was de Storm op toon vijf, die van regie behouden in de basis chakra stevig onder handen genomen in Kasjmier. Nu was de Draak in het keelchakra op toon zeven aan de beurt, de kracht van Oervertrouwen en van verbinden. Dit immense stuk heeft bij mij te maken met het helen van de oerwond en hadden we op de storm activatie in Gouda in beweging gebracht. En deze heling daalde nu langzaam in in de materie. De oerwond wordt geheeld en daarvoor moet veel uit de kast worden getrokken. In mijn geval de krachtigste bergen van de wereld. Als je bij de storm activatie was kun je eens nagaan of er bij jou ook iets is verandert met betrekking tot je grootste thema, jouw oerwond.

Fout! Bestandsnaam niet opgegeven.
* De prachtige bergenketen Annapurna streek uit boven het dorpje Pokhara

Na een afwisseling van bezoeken aan tempels met andere backpackers, inzichten, nachtelijke galactische avonturen en wederom een verdieping in mijn heling kwam ik terecht in Pokhara, een stadje aan de voet van de Annapurna. Dit stadje gelegen aan een meer was slechts 600-1200 meter hoog. De Annapurna I de hoogste top van het gebergte van 8091 meter, de op 9 na hoogste van de wereld, lag op 30 km afstand. Kun je nagaan. Bijna 7km de hoogte in over maar 30 km. Ze boezemde me nog steeds angst in. Ook omdat ik een week geleden bij het beginnen met voorbereiden meteen een spier verrekte en ik al een week spierpijn had in mijn kuit. Ik bracht energie in mijn benen want vooral mijn linker vrouwelijk been had aandacht nodig. Nu over een paar dagen beginnen met een klim bijna vanaf de grond tot ongeveer 4km hoogte naar het basiskamp. Twijfels en angsten maar steeds als ik de berg zag weer die immense aantrekkingskracht. Ja ik kan me voorstellen dat klimmers over hun grenzen gaan om een berg te bedwingen en dat met hun leven bekopen. Koppie erbij houden dus.

Daar stond ze dan, massief hingen ze boven het dorp. Maar ik kreeg langzamerhand steeds meer binding met een andere top van het gebergte. De Machhepuchhre. Deze spitste top deed me wat denken aan mijn lievelingsberg, Kollomarak, de K2, maar dan net als bijna het hele gebergte vrouwelijk. Na wat onderzoek kwam ik erachter dat dit een heilige berg is. Ze wordt door boeddhisten beschouwd als zetel van de Boeddha van het oneindige licht, en door de Hindoes als verblijfplaats van Shiva. Hierdoor heeft de koning Mahendra in 1964 een verbod geplaatst op het beklimmen van deze berg. Deze berg is als een van de weinigen ter wereld nog nooit beklommen.

Fout! Bestandsnaam niet opgegeven.
* Machhapuchhre (Queen of the Mountains) 6993 meter hoog, de berg waar ik naar toegezogen werd.

Ik keek er naar uit, vooral omdat ik al tijden het contact met de natuur miste. Het was net of overal dikke lagen stof overheen hangen en de natuur en spirit werelden niet zo toegankelijk zijn. Ik hoop dat dit in het natuur gebied anders is en neem alle rust voordat ik aan dit 9 daagse avontuur begin. 9 is trouwens nog wel even een getal wat vaak terug komt in deze reis.

– 9 daagse track
– op 9 na hoogste berg
– Annapurna I: 8091 meter = 9
– Machhapuchhre: 6993 meter = 9
– jaardrager in tzolkin dit jaar toon 9
– jarig op 27 (9) 9 (9) 2016 (9) = 9
– Jan Pieter 9 letters

Zo nu en dan post ik even een foto op Facebook en de lieve reacties geven me extra kracht. Mij is voor mijn reis verteld dat ik deze reis niet alleen voor mezelf doe, maar voor velen maak. In deze fase heb ik wel gekozen om de Facebook ap van mijn telefoon te halen. Een grappige tegenhanger weer van mijn reis naar Peru. Daar in de Andes bergen in de stad Cuzco heb ik mijn Facebook profiel aangemaakt. Dat werd later Tzolkin Portal en zo ontstond mijn bedrijf en later het boek. Nu op mijn tweede buiten-Europese quest neem ik er langzaam afstand van. Meer van dit soort polaire tegenstellingen kom ik tegen. Peru zorgde voor de her-verbinding met de Aarde. 6 jaar na die reis lande ik en begon ik echt te aarden. Hierbij was het nodig om mijn moederwonden te helen. Waar ik de laatste best wel heftige stappen in zette in het centrum waar ik woonde; Pacha Mama. Zo zie je maar dat je omgeving met je meebeweegt.

Deze reis ging om wonden met betrekking tot mijn vader. Toen ik 4 was gingen mijn ouders uit elkaar, en dat is net of je vanbinnen uit elkaar wordt getrokken. Er ontstaat een breuk tussen de Hemel en Aarde en toen was daar opeens geen man meer in huis. Nooit eerder beseft wat een gemis dat is geweest. Mijn vroege jeugd was eigenlijk een grote black-out, weinig tot geen herinneringen. Maar nu voelde ik een zwart gat in mezelf, een onderliggende reden van veel andere patronen. Dit werd onder andere aan mij gespiegeld door Sehmed en een andere Duitse jongen die ik ontmoete in de busreis ban Katmandu naar hier. Beiden hebben een vader gemist en gingen enorm aan mij hangen. Na eerst veel irritatie kwam ik dus in aanraking met deze wond, en ben ik hen dankbaar dat ze deze lieten zien. De plek waar ik verbleef werd gerund door twee jonge broers en omdat de energie van de ontbrekende vader hier zo sterk was wist ik bijna zeker dat ook zij geen vader hadden. Later stilletjes gevraagd met wie ze deze plek onderhielden en inderdaad twee jongens en hun moeder. Hopelijk heb ik ook voor hun een stuk verdriet mogen transformeren. Hier in het oosten begin ik dus met het helen van een nog diepere wond, mijn vader en God stukken. Nu mag ik me gaan her-verbinden met de hemel.

De laatste dagen werd ik hier in Pokhara ook gewezen op een niet goed functionerende schildklier. Dat is een kleine klier in de keel die lijkt op een vlinder en verantwoordelijk is voor heel veel processen. De mijne was op vroege leeftijd al overbelast geraakt en wist niet hoe hij alle taken moest vervullen. Veel emoties, onzekerheid en paniek kwam los. Vooral niet kunnen omgaan met verwachtingen had zijn oorsprong hier. Langzaam heb ik deze klier opnieuw in contact gebracht met zijn originele blauwdruk zodat hij kan herstellen. Dit was een diepere laag en de reden van mijn vermoeidheid, koude handen, langzaam herstellen van spierpijn, haaruitval en darmproblemen. Deze laag was gekoppeld aan het missen van de vader. De imprint in mijn keel.

Mijn gidsen stelden me steeds weer gerust dat mijn spier op tijd zou herstellen, en dat dit functioneel was voor de voorbereiding. Ze hadden me eerlijk gezegd nog nooit in de steek gelaten maar als het op lichamelijke kwalen terecht komt vind ik het altijd wat spannender. Materie buigt nou eenmaal wat stroever dan de energetische wereld. Maar dat is eigenlijk precies waar het in deze reis omgaat. Na mijn reis naar Peru begon ik te aarden en kreeg ik toegang tot de spirituele wereld. Vanuit daar kan ik manifesteren. Nu door sterker met de Hemel te verbinden krijg ik nog meer scheppingskracht in materie. En wordt direct de materie buigen langzaam mogelijk, de basis van de hogere siddhies. Maar dat vraagt giga veel vertrouwen en een bewustzijn dat strekt ver voorbij de matrix. Nog een pad te gaan voor ik dit helemaal zelf kan dragen.

Zoals al eerder benoemd ben ik in een soort van paradigma shift terecht gekomen. De oude methodes werken niet langer, overbodig eten, ego gecentreerde bezigheden, alleen maar bezig zijn met helen in de oppervlakte lagen etc. Dit wil niet zeggen dat ik het niet meer doe maar mijn bewustzijn reikt nu verder. Alleen loop ik nu nog tegen een leegte aan, het nieuwe dient zich nog niet volledig aan maar ik krijg er wel zo nu en dan een glimp van te zien. Ik geniet op advies van een wijze vrouw van de schoonheid van de woestijn, terwijl ik reis van een fatamorgana, de illusie van dualiteit, tot aan de oceaan.

Vanuit een nieuw eenheidsbewustzijn is het enige wat me nog gaat voeden volledige dienstbaarheid. Dat begrijp ik mentaal en wordt ik steeds weer op gewezen via boeken en berichten. En zodra ik in het onvoorwaardelijke geven terecht kom, voel ik vlagen van die exstase die beschreven wordt door die lieve Tibetaanse Lamas. Dit is wat er voor het constante vullen en sensatiedrang in de plaats gaat komen. Het is een subtielere energie in tegenstelling tot het directe bevredigen, maar de enige uitweg uit samsara, Maya de illusie,.

Met enigszins tegenstribbelen toch weer op advies van mijn helpers op tijd weer verder vanuit Goa. Graag had ik langer bij mijn broeder gebleven op Agonda beach, maar ze waren weer streng, en dan luister ik altijd braaf. Weer met de trein, de real indian experience. Ditmaal een slaapplek en reizen in de nacht. Op naar.. jawel.. Mumbai..

Mumbai, even wennen maar wat een fantastische stad. City of joy. Mensen hebben niet veel maar zijn gelukkig. 23 miljoen mensen maar het voelt niet druk, lekker warm het hele jaar door, minder smog. Een geschenk om dit nog mee te mogen maken. En dat niet alleen, dit is de plek waar ik zal zijn tijdens holi. Een van de grootste feestdagen van India. Een waar alle culturen aan meedoen, en dat zijn er veel. Er zijn honderden geloven in dit land, en meer dan duizend talen is mij doen vertellen. Steeds meer begin ik de betekenis voor mij van dit immense land te begrijpen. Ook mede omdat ik iets gedaan wat ik normaal nooit doe, een museum bezoeken. Daar vond ik veel info over vele religies en subculturen, maar nog belangrijker absorbeerde ik daar de heilige energie van tempels vanuit het hele land door middel van de prachtige objecten. Jeetje, mijn hart straalde toen ik het museum uit kwam. Er zijn zoveel heiligen geweest in dit land. Het is werkelijk een land van uitersten. Das ook niet gek nu ik het gekoppeld heb aan de storm. Storm brengt alles op een lijn, van de diepste materie tot aan de hoogste lagen. En dat is precies de energie die je hier vind. Je kunt in de smerigst denkbare stegen terecht komen of in de hoogste frequentie tempels. In Nederland hebben we arm, middenklasse, rijk en superrijk. Hier heb je nog vele lagen daarboven, onder en vooral tussenin. Je komt direct tegen wat die nodig heeft, India heeft het allemaal. En ik ben er onderhand aan gewent geraakt, sterker nog ik ben het gaan waarderen. Ik loop s’avonds over straat, ben zelfs per ongeluk in een krottenwijk terecht gekomen, wat daar werkelijk als een eer ervaren werd. Moest lachen toen ik even schrok op het strand en de kleine straatjongen zei. Wees gerust het is alleen maar een rat.. Haha, die zag ik net nog voorbij komen terwijl ik dit schreef naast mij.

De grote les die Inia mij leert is dat alles gewoon een ervaring is, lekker of stank, heet of koud, vies of schoon, mooi of lelijk. Het zijn allemaal waardeoordelen die ons doen begeren naar het een of ander, maar ik ervaar ze gewoon en geniet in volle teugen wat het leven mij te bieden heeft…

Ik ben van hostel verandert om holy in het hart van de stad te ervaren. Omdat ik nogal op een baba lijk met mijn rode sik bieden ze me allemaal wiet aan, iets wat wij Hollanders wel gewent zijn overigens. Ik ging naar buiten en binnen 5 minuten had ik de eerste kleuren al te pakken. Iets met mijn verschijning deed wat met vele Indiërs waardoor ze allemaal met me op de foto wouden en meer kleuren op mij willen smeren. Ik ben uitgenodigd als gast en kreeg gratis snacks. Ben zelfs bij de locale don in zijn huis geweest waar zijn vrouw voor me kookte. Werkelijk overweldigend wat ze me gaven. Peru bracht de her- connectie met de natuur en India brengt de verbinding terug met de mensen.

Maar nog een ding rest. Einde van de middag had ik bijna alle kleuren op me verzameld. Ik begon mijn holy trip met rood en geel, toen kwam ik mijn blauwe rakkers tegen. Na een trekje van een tsjilp bemachtigde ik de groene kleur. Ik werd wel meteen gewaarschuwd en weg gestuurd door de politie dat ik hier niet veilig was, dus alleen chillen op het strand. In het café naast een oude Goa Noor die een immens levensverhaal vertelde en 10 jaar in de gevangenis had gezeten kwam er door een enthousiaste Indiër een wit puntje op mijn hoofd, en bij het ultieme dansen met drums werd ik ondergesneeuwd in paars. Ze stonden allemaal voor een kleur die ik in dit leven opgehaald had. En je kunt ze linken aan de chakra’s. De kleur die miste was hoe kan het ook anders; oranje. Het vuur, passie, plezier en 2de chakra..

Voor de volgende dag heb ik een ceremonie geplant waarbij ik iets dierbaars los ga laten. Het zwarte T-shirt van mijn reis die ik aanhad tijdens holy en wat bijna alle kleuren op zich heeft. Het staat ook voor iets in mijn leven. Iets of beter gezegd iemand waar nog hechting op zit. Dat maakt het extra spannend, maar ook krachtig. Morgen ga ik met de boot naar Eliphanta island, om te zien of het tijd is. Het witte shirt wat ik bij de vorige volle maan verbrande in Nepal tijdens het hart van mijn reis, stond voor de restanten van de behaalde zonkwaliteiten. De periode vanaf Peru tot nu. Datgene wat ik eigenlijk al heb afgerond maar waarvan de laatste stukjes nog de volgende stap remmen. Het zwarte shirt staat voor de maan. De periode die volgt vanaf deze reis. En ik ga deze laatste restanten aan het water offeren bij deze heilige tempels..

Elephanta island. Een reeks tempels gewijd aan Shiva en oude tantrische praktijken. Ik kwam met de eerste boot en besloot als enige de 500 meter over de pier te lopen in plaats van met een gek treintje te gaan waardoor ik als eerste arriveerde. Prachtige inscripties en beelden uitgehakt in de grotten maar ik werd gelijk getrokken naar het einde waar een verlaten grot was. Mede ook omdat ik nodig naar de wc moest. Daar was een grot met alleen een uitgehakte lingham, deze tempel was nog niet af en ik wist diep vanbinnen waarom. Hier mocht ik iets in betekenen voor mezelf, voor deze plek en voor het collectief.

Ooit lang geleden was ik  op Lemurie onderdeel van een tantrisch ritueel die is misgegaan. Dit is de aardse oorsprong van de kou in mijn lichaam die nu meerdere keren naar voren kwam. De vrouwelijke energie met wie ik dit ritueel deed heeft daardoor bij tijden juist een overschot aan warmte. En op deze plek waar ik nu was is een soort gelijk ritueel misgegaan. Oorzaak, niet genoeg veiligheid waardoor er een donkere energie was ingeslopen. En deze energie huisde nog steeds in de hoek van deze grot. Ik werd aangevallen door steekvliegen en er vlogen vele vleermuizen wat een extra sfeer gaf aan de ceremonie die ter plekke ontstond. In de rots was een poort uitgehakt. Momenten daarvoor vertrok mijn ferry bij de gate of India en deze poort gebouwd door de Britten, maar diende een duister doel gekoppeld aan het geldsysteem. Hier wat in mogen transformeren maar deze donkere poort in deze grot was de oorsprong dat al veel langer invloed had op de Indiërs. En wie weet was het mislukte ritueel op Lemurie wel de wortel van dit geheel.

* bovenstaande tempel is niet de grot beschreven in het verhaal, maar de zonnetempel van broederliefde

Na het zuiveren van de laatste grot kwam een serviceman mij vertellen dat er vijf linghams waren in verschillende tempels en toen viel het kwartje. Een tantrische vriendin van me heeft me enige tijd geleden vanuit het vrouwelijke collectief herverbonden met de oermoeder en ik heb dat toen destijds vanuit het mannelijke collectief aangenomen. Dit was een grote stap voor de her-verbinding tussen man en vrouw. Toen kreeg ze door dat er in de man vijf poorten zitten die deze immens krachtige energie op aarde kunnen brengen.

De eerste werd in mij geopend. Meerdere zijn in de loop der tijd open gegaan maar ik voelde dat het nog niet af was. Nu was ik in de vijfde tempel wat voor mijn gevoel de vijfde poort is. Door een trauma en verstrikking kon deze nog niet verder open, zowel in mezelf, als op deze plek, als in het collectief. Nu daar een heling opgedaan voor mezelf en de plek op aarde die daarvoor bestemd is. De tempel zou worden afgemaakt niet op aarde maar in de astrale werelden. Na in tempels prachtige seksuele energie te hebben ervaren, en vlagen te hebben gezien van gezamenlijke rituelen en heilige oefeningen zocht ik een plek voor het loslaten van het t-shirt. Maar ik kon maar geen geschikte plek vinden. In de boot terug was ik de laatste die binnen kwam strompelen en alle plekken waren al bezet. Toen ging ik brutaal zoals ik kan zijn op het achterdek zitten wat voor personeel was. Na wat gedoe, inzichten en laatste vlagen van woede was er een ongezien moment om het shirt tussen alle olietankers en bedrijvigheid te offeren aan het water. Ik voelde vervolgens een frisse wind in mijn onderlichaam, nog niet gelovende dat dit nu echt zou blijven…

Op naar mijn laatste ontmoeting met Delhi.

Tijdens mijn vlucht was ik veel te vroeg omdat ik ook op een belachelijk tijdstip ging vliegen. 3 AM. Met zo’n korte nacht is er in ieder geval weer een mooie aankomst in Delhi. Bij een café voor het vliegveld kwam ik twee Israëliër tegen (onbekenden van elkaar). De een sprak alleen Hebreeuws en de ander ook Engels. Het vuur wat tussen hun was gaf me nieuwe inzichten. Deze zal ik kort introduceren met een kleine omweg.

Bij de aap activatie kwamen we een oude strijd tegen niet zoals het eerst deed lijken tussen zon en maan, maar tussen hemel en aarde. Helaas is deze ook naar buiten gekomen in onze vriendengroep en heeft daar sindsdien een verandering plaats gevonden. Maar de desbetreffende personen speelden een grote rol in mijn reis en we werken boven en onder grote collectieve stukken uit. Dat kan alleen als er heel veel liefde is. De aap staat als oerkracht dan ook precies in het midden. Boven hem de 6 kosmische krachten en onder hem de 6 aardse krachten. Samen 13.

De twee Israëliërs stonden in een soort van opstelling tussen hemel en aarde waarbij ik de tussen partij was. Ik droeg de activatie van de storm over aan de velden waar hun in stonden en uiteindelijk na een verhitte discussie vonden ze elkaar in het midden. De ene jongen droeg het symbool van Israël, de Davids ster om zijn nek. En toen viel het kwartje. Ik besefte me dat dit symbool ook staat voor de twee driehoeken die samen de merkabah maken (iets wat tijdens de hand activatie naar voren kwam). Alles viel weer samen. Ik weet al heel lang dat zo lang er oorlog is in Israël er oorlog is op aarde. Dit heb ik uit het boek ‘de uitverkoren planeet’ wat in mijn prille ontwaking begin 2000 een baken van pure info was. Deze Chanelingen waren afkomstig van de raad van 9. En later kwam ik erachter dat dit in feite 12 behoren te zijn maar er 3 zijn afgedwaald. Maar terug naar de lijn van dit verhaal.

De strijd in Israël komt voort uit de disconnectie tussen hemel en aarde wat ook weer staat voor mannelijk en vrouwelijk. En de aap, het kind staat daar precies tussen in. Ook dit heeft weer te maken met de storm energie. Want de tzolkinkenners weten dat de storm golf eindigt in de aap. En ook al is de tzolkin wat anders dan de oerkrachten kun je er toch verbanden mee leggen. De aapgolf, het begin van mijn tweede boek, de Christus energie. Want als extra info ben ik er sinds enige tijd achter dat de joden de 7de stam zijn. Logisch als je weet dat Christus de aap energie is. Zoon van god wordt hij genoemd, ze vergeten daarbij wel dat hij ook zoon van de godin is. Zij Sofia heeft stoffelijke vorm aangenomen in de vorm van Maria om hem op aarde te brengen. De strijd tussen een aantal van de bovenste en de onderste was ook aanwezig bij de 12 discipelen van Jezus. Zij stonden op de posities van de oerkrachten en het was toen te vroeg dit volledig te helen…

Wat een inzichten, en jullie krijgen de primeurs want dit wordt veelal pas uitgewerkt in het handboek deel 2. Maar toch schroom ik niet dit te delen om alvast een draagvlak te creëren. De reis is bijna ten einde maar zo op het laatste moment komen er nog vele hoogtepunten bij.

Wat zou Delhi me te bieden hebben?

De lotus tempel. Het begon in kasjmier met het eten van de wortel van de lotus plant, nu op het eind van mijn reis aangekomen bij de lotus tempel. De kroon van mijn reis. Dezelfde spanning hangt hier in de lucht die ik ken van de rijen van de houseparties in de jaren negentig. Voor de Indiërs is het iets soortgelijks. Toch wel wat dubbel, je betreed een heilige plek en nog proberen ze voor te dringen. Ergens snappen sommigen de boodschap niet, iets wat ik spijtig vind. Zo’n spiritueel land maar veel leven de oude wijsheid niet en doen onbezield rituelen uit gewoonte, of angst. In de tempel mocht niet gesproken worden maar het gebeurde toch. Ergens was de energie van de kroon niet volledig ingedaald en ik mocht een kanaal zijn voor dat laatste stukje. Ook vroeg ik aan de dragers en initiators of er meer bescherming mocht komen. Een stappenplan zodat er meer heiligheid kon ontstaan op deze plek. Er zouden 7 drempels (aan de hand van de 7 chakra’s) komen met voorbereidingen. Iedereen zou op zijn niveau een uitdaging krijgen, een reeks initiaties die vele kracht- en bedevaartplekken hebben. De energie van de kroon daalde zachtjes in. Alles kwam toch weer samen.

De kroon is de 7de chakra en behoort tot de aap (Christus energie) er waren 9 pilaren en lotus bladen als dragers corresponderend met de 9 bergen van de Annapurna, tevens de raad van 9 die volledig ten dienst staan van de eenheid god. Hoeveel maan ik ook heb geïntegreerd ik blijf het heerlijk vinden om via mijn adelaar deze verbanden te zien en te leggen. En ik hoop jullie daar niet mee te vervelen maar jullie juist te inspireren. Durf allemaal jullie eigen verhaal te leven en uit te dragen. Hoe groot of klein deze ook mag overkomen. Of alles voor iedereen waar is doet er niet toe, het gaat om jouw beleving, wij schrijven allen ons eigen levenslied. En door jouw lied te zingen resoneren anderen mee waardoor zij hun ware klank ook herinneren. Houd je daarom niet in want dan rem je ons ook om verder te groeien. We bewegen allemaal dezelfde kant op en werken allemaal samen. Dat is de ware betekenis voor mij van deze tempel.

Delhi liet me nog niet zo gemakkelijke gaan. Die nacht werd ik bejaagd door wel 20 steekvliegen, en ook kwam ik weer terecht in een schouwspel van vals licht Hindi goden en lang verborgen intenties. Zoals ik misschien vaker benoemd heb hangt er iets duisters in en rond Delhi. Veel donkere spirits en het collectief voelde aan als een zwarte draak die mensen gevangen houdt. De bewoners hebben het zwaar, heel anders dan in Mumbai. Ze overleven.

In deze reis ben ik vier keer in deze stad geweest en steeds bracht het me even van mijn stuk. Zo ook nu, ook al kon ik het beter handelen bleef het pittig. Mijn wezen was druk bezig en er kwam uiteindelijk een iets rustigere lichtere vibe in de lucht. Ik begon aan Delhi te wennen. Nu ook mijn laatste (en vierde) voedselvergiftiging opgelopen. Ik voelde nog de behoefte om Bashir op zijn kantoor op te zoeken. Ook al mag ik hem graag hij heeft me wel veel te veel laten betalen. Daarom voelt het goed om hem zonder woorden daarmee te confronteren. Bij hem checkte ik soort van in en nu ook uit. En een ongemakkelijk moment was het, ik genoot. Hij zat recht tegenover me en wist geen houding te houden. Hij stelde geen vragen over hoe ik zijn geplande reis in kasjmier had gehad waarschijnlijk uit angst dat ik zou klagen. In plaats daarvan staarden we elkaar vragend aan, met allemaal drukke mannetjes rond lopen in het veel te krappe kantoortje. Hij kon geen kant op en iedereen voelde zich betrapt. Ergens liet ik dit stuk bij heb, ik kwam in eerbied afscheid nemen. En stilletjes hoop ik dat dit zijn geweten aan spreekt en eerlijker zijn geld gaat verdienen. Bashir heeft een naam en overal waar ik kom kennen ze hem, ik hoop dat hij zijn macht beter gaat inzetten. Nu is het echt af en maak ik me klaar voor de terugreis. Een lange reis van 24 uur (overstap in Parijs van 12)..

Ik heb zin in om vrienden te zien, ben dankbaar dat ik nu bij Roland woon,
sta te springen om bezig te gaan en al dit moois met jullie te delen..

In alle liefde en nederige dienstbaarheid,

Jan Pieter

Lees hier de vorige blog 12# de Roep naar het Onbkende