???? ?? ??? ???????????? ??????????
Het begon een week voor het weekend: afstemmen met de mannen over het broeder weekendje Rome. De moed zakte me in de schoenen, knikkende knieën.
Een week met bijna geen energie volgde. Angsten, elke dag mijn ruimte opschonen… Tot ik me er een dag voor vertrek aan overgaf.. de duisternis. Pikzwart werd het om me heen. Demonische krachten stroomden door me heen en ook een intens diep verdriet zat vast in mijn keel. Angst dat ik niet terug zou komen.
Aangekomen in Rome zag ik een megagrote poort boven Rome hangen. Duizenden jaren oud. En een grote buitenaardse operatie die uitgerold werd. Deze voelde voor mij nog goed en vertrouwd; de oude kracht van het Romeinse rijk. Maar langzaam rolde ik in andere buitenaardse lagen die minder fijn voelde.
De archontische krachten.
Ik kon de eerste nacht niet slapen. Mijn kamergenoot snurkte waardoor mijn geluidstrauma werd aangeraakt. Die middag vertelde hij me over galactische berichtgeving dat deze week een grote archontische spin was losgemaakt in Rome, een buitenaards ras uit Andromeda en Orion, en opeens begon ik deze laag te zien. Ik hoorde er wel vaker over, maar nooit kwam het binnen. Nu besefte ik me dat deze krachten al lang invloed op mij hadden. Helemaal op momenten van belangrijke workshops en lezingen heb ik geleerd mijn telefoon uit te zetten, niet teveel mensen te ontmoeten, want te vaak kwam ik in situaties terecht waarbij mensen uit het niets emotionele aanvallen deden. Het voelde altijd als bommen gericht op mijn thymus. En koste me vaak een hele nacht of langer om daarvan te herstellen.
Maar nu vielen alle kwartjes en kon ik voor de eerste keer de spinnenwebachtige krachten erachter zien. Ik zag een donker web rond mijn thymus, het anker van deze beïnvloeding. Wonden en trauma’s worden ingekapseld, zodat ze opnieuw en opnieuw kunnen worden aangeraakt. Misschien kan zo’n emotie als die echt vrij komt in een keer loskomen middels een schreeuw. Ik zag de lijnen die bijna door alle mensen heenlopen, als mister Smith van de Matrix werden mensen overgenomen. Opgeslokt door triggers, en gingen trauma’s en pijn lichamen op elkaar reageren. Als een wervelwind kom je dan terecht in een heen en weer van pijnstukken. Bij alles wat de een benoemt, wil de ander weer reageren, wat eindeloos en destructief kan zijn. Emoties die echt zijn en ook zo voelen, maar tegelijk worden aangestuurd door een externe kracht. Het zijn de strijdtonelen op gevoelige onderwerpen op Facebook. Alles en iedereen die buiten de box denkt wordt persoonlijk aangevallen. Nu pas kon ik de immense omvang ervan zien. Hoe dit de mensheid verdeeld.
Die nacht heb ik bijna geen oog dicht gedaan, steeds als ik insliep kwam er weer een geluid, iets externs of interns triggerde een trauma. Dit allemaal de dag voordat we het Vaticaan zouden betreden.
Die ochtend checkten we in bij Circus Maximus, het grote buitenlucht stadium vlakbij het Forum, Colosseum en het keizerlijke kasteel. Toen ik begin te delen over mijn ervaring met de archontische velden, cirkelde er een helikopter boven ons. We konden niet zakken, geen heilige ruimte. We konden maar een ding doen, door naar het Vaticaan, om misschien wel de kern van deze krachten te trotseren.
Eenmaal aangekomen werd het niet gemakkelijker. De rij ontplofte voor mijn ogen, uren wachten. Tegelijkertijd was er rust. Vaak is bij mij in het voortraject al het werk gedaan, en is de afronding slechts een laatste stap. Het bolwerk van deze krachten kon ik voelen in de kern van het Sint-Pietersbasiliek. Het voelde als een enorm multidimensionaal bolwerk. Met veel onzichtbare activiteit erboven, maar ook diep de aarde in. Een oneindigheid aan gangen en geheime kamers, waar misschien wel meer kennis en artefacten liggen dan je als mens kan voorstellen.
Vaticaanstad is de kleinste en rijkste monarchie ter wereld, maar misschien wel de hoofdstad van de oude aarde. Met de regerende paus als absolute koning. Hier hebben de archontische krachten zich genesteld en spelen ze het spel van triggers, beïnvloeding middels goed en fout. Het bekende thema schuld. Hetgeen wat vaak maakt of we wel of niet in liefde samen kunnen zijn.
Ik ben zo dankbaar dat dit in mijn bewustzijn is gekomen. En herken nu alle momenten dat ik de buitenwereld als spannend ervoer, bang dat deze krachten en emotionele aanvallen via nietsvermoedende mensen en geluiden tot mij kwamen. Al vroeg in mijn jeugd werd ik hiermee geconfronteerd, en in de beginfase van mijn spirituele pad moest ik velen loslaten omdat ik nog niet bestand was tegen deze constante aanvallen. Ik sloot me af, ging in het bos wonen, maar voel sinds een tijdje dat ik het heb aan te kijken. Hier bestand tegen raken, om meer met mijn licht in de wereld te gaan staan. Wetende dat deze krachten iedereen die voorbij de treshhold’ komt probeert klein te houden. We zien het bij vele spirituele leiders of lichtwerkers die zijn gaan staan. Dat ze omver werden geblazen door emotionele reacties van mensen die ze vaak persoonlijk aanvallen op hun bevindingen. Een spel dat dateert uit het oude geloof; ketters, verbranden van heksen etc. Niet alle inquisitoren en mensen die daar onderdeel van waren deden dit bewust. Ze waren een speelbal voor deze buitenaardse krachten, die precies de zwakke punten weten te raken. En middels persoonlijke en collectieve trauma’s grote velden aansturen.
Met dit bericht probeer ik niet iets buiten mezelf te plaatsen. Het blijft nog steeds een innerlijk proces van owning your triggers, en niet reageren vanuit pijn. Leren hoe je jouw binnenwereld in contact brengt vanuit eigenaarschap zonder de ander verantwoordelijk te stellen. Je verlangens inbrengen zonder de iets van de ander te eisen. Zodat er zo weinig mogelijk risico is op het spel van persoonlijke triggers. Maar toch voel ik dat het wel belangrijk is hier licht op te schijnen, dat er ook krachten zijn die ons tegenhouden, die de matrix via pijn lichamen in stand houden. Dit brengt ons namelijk terug bij de onschuld, wat we allemaal ten diepste zijn. Achter de matrix is namelijk een nieuw grid, van onvoorwaardelijke liefde, dat ook om de aarde heen is geweven. Dit gaat voorbij de oude matrix, dit is de blauwdruk van de nieuwe aarde.
Dit liefdesveld laat je groeien door naar de stem van je ziel te luisteren. De intuïtie van zuivere ondersteuning is subtiel en het is niet altijd de weg van minste weerstand. Vaak als we onbewust en afwezig zijn, volgen we impulsen die schadelijk kunnen zijn voor onszelf en onze omgeving. Dat gebeurd middels schadelijke voeding, zodat de frequentie laag blijft. Maar ook door middel van aandacht richten op negatieve berichtgeving, schadelijke films, drama etc.
Die avond voelde ik rust, alsof een eeuwenoude missie was vervuld. Ik voelde ruimte om in gesprek te gaan met deze krachten, voorbij het oordeel, en vroeg naar hun intentie. Ze zeiden:
“Vanuit menselijk perspectief is dit moeilijk te bevatten, het is voor ons een vorm van kunst, snaren die geraakt worden resoneren, net als het bespelen van een harp”.
Maar de laag eronder is ook boven de mens staan, hen gebruiken als slaaf om energie op te wekken waarvan zij leven.
Ik deed een uitnodiging om dit ras ook te ondersteunen in hun wond, wetende dat slaaf en slavenhouder beiden gevangen zitten in evolutie. Ik was benieuwd naar de wond eronder die maakt dat ze niet gevoed worden door de bron, en deelde mijn persoonlijke verlangen naar een vrij leven, los van deze beïnvloeding. Een vrije aarde, waarin de mens zelf kon kiezen. Dit proces is in beweging gebracht, omdat ook zij een verlangen hebben naar eenheid.
Natuurlijk hoort dit bij de evolutie van de mens, het grote ontwaken. En dat is misschien wel het belangrijkste: zicht krijgen op deze lagen. Transparantie, van wat er om ons heen in het onzichtbare gebeurt. We zijn als collectief nog niet klaar denk ik om onder ogen te zien wat er allemaal afspeelt. We zouden terecht komen in een science fiction film. Een galactisch schouwspel. Maar ik wens wel dat degenen die dit lezen en voelen, iets meer zicht krijgen op het spel achter de schermen. En zich bewust worden wanneer deze krachten door hen heen bewegen, of dat ze via de omgeving tot hen komen.
Zodat we steeds meer liefde in elk contact kunnen brengen.
Trots op mijn broeders dat ze deze quest zijn aangegaan. Zowel voor onszelf, als voor het geheel. Nu konden we eindelijk gaan werken in het tijdperk van Rome en daarvoor. We maken ons op om het forum te betreden voor een opstellingendag. De plek waar de eerste keizers van Europa leefden, en de Senaat is gevormd. Misschien dat ik daar nog over deel in een volgende bericht. Een oorspronglaag onder het oude Rome, die vrouwelijk en zacht, bijna Lemuriaans aanvoelde.
Ik voel me na deze reis krachtig, minder vatbaar voor emotionele processen, gegrond en geaard. Klaargestoomd om een nieuwe wereld te betreden. Ook wil ik iedereen bedanken die vanuit huis heeft meegewerkt. Misschien vorige week slecht heeft geslapen, last had van de keel, ziek was of weinig energie had. het voelde alsof we een leger van licht bij ons hadden op deze reis, daarvoor diepe dank!
In liefde,
Jan Pieter en het team van de School van Ascensie
