# 1 – Ontheemd van onze wortels
Het begon allemaal toen ik nog in kasteel in Wijk bij Duurstede woonde, en de poorten opende van voormalig Dorestad, de oude hoofdstad van Frisia. Dat jaar deed ik een specialisatie in het Levenswiel op de positie “bedding”. Als je 4 jaar het wiel hebt doorlopen verwelkom jij je wezen op aarde. Dan betreed je de School van Magie, en kan/mag je een verdieping doen op een speciale positie in het Levenswiel. Het verdiepen van zo’n positie heeft invloed op de hele groep die het wiel loopt, maar zelfs het collectief, omdat je op het niveau van je wezen, wat eigenlijk al een collectief deel is, heling en bewustzijn gaat aanbrengen. En dat heb ik dat jaar gemerkt! Om de bedding van mij te helen, moest ik diep in de Friese en Nederlandse wortels afreizen, en Wijk bij Duurstede was de ideale plek om dat te doen. Daar lagen onze inheemse wortels verscholen, daar was het waar de kerk, de toegang naar onze oorsprong had versperd met zwarte magie, waardoor wij niet bij onze ware geschiedenis konden komen en daarmee niet bij onze inheemse kracht. In het herstel van die verhaallijn, kwam ik halverwege het jaar terecht in een persoonlijke familie-opstelling, die reikte naar een ver verleden.
Bedding was voor mij altijd al een heel onveilig begrip. Na gevoelsmatig meerdere keren uit mijn ouderlijk huis te zijn gehaald/gezet. Eerst ben ik vanuit een onveilige situatie weggehaald bij mijn moeder, en later na een reeks van keuzes bij vaderlijk huis te hebben moeten verlaten, heb ik op jonge leeftijd meerdere keren ondervonden hoe het is, om je veilige wortels achter te moeten laten. In een sessie met mijn compagnon werd zichtbaar, dat ik met een kruiwagen rond liep, met daarin pijn, maar ook de bouwstenen van een diep fundament. Dit is een wond in mij, maar kon ik ook direct door vertalen naar mijn mannen- en vrouwenlijn, waar dat soort zaken zijn herhalingen van verre verledens. Ditmaal dook ik in de mannenlijn, om dat stuk te helen, en kwam ik in de familieopstelling terecht bij één van mijn verre voorvaders. Hij was in een overdracht opgelicht, genaaid, en was daarmee het gevoel van veiligheid kwijtgeraakt. Dit ging naar alle waarschijnlijkheid over een stuk grond, een miskoop, en dit was nooit geaccepteerd, en ging door zingen in de familielijn. Een basis veiligheid ontbrak, geen bedding, en deze zochten de mannen vervolgens bij de vrouwen die dat wel hadden. Deze breuk moest ik zien te overstijgen, zodat ik weer bij mijn eigen bedding terecht kwam, en de wond die ik daar op had, opende in het half jaar daarna.
Zo kwam het moment dat het werk in de anti-kraak villa klaar was. De poort bij Wijk bij Duurstede was weer schoon. (Duur stamt af van Deur/Djor, wat in het oude Keltisch betekend poort. Steden met Duur erin zijn portaalsteden). Waardoor ik op korte termijn een andere woonplek moest vinden. Ik was nu de afgelopen jaren vanuit mijn veilige huurwoning op reis geweest en heb in een spiritueel centrum gewoond in Friesland, waar ik voor het eerst zonder uitkering overleefde, daar werd ik zelfstandig. Maar ging ook weer soort van gedwongen weg, een herhaling van die wond. Vervolgens kwam ik na mijn reis in India terecht in Amsterdam Drakenland, bij een goede vriend waar ik, hoe kan het ook anders meer van mijn bedding liet landen. Tot Wijk bij Duurstede, waar ik wat vanzelfsprekend is met anti-kraak, ook het huis moest verlaten. Ik was het zat om geen eigen plek, geen eigen wortels te hebben, verlangde naar iets vasts. Maar is het überhaupt mogelijk in Nederland om in je eigen inheemse wortels te gaan wonen? Een koophuis is van de bank, een huurhuis van de woningcorporatie. Ik zocht naar een tussenoplossing, een manier om mijn inheemse wortels te eren, en in te dalen op een plek van mij, voor zover dat mogelijk is in dit systeem.
“De magie was wel dat we in de periode in de villa diep in dit systeem doken. Hier was het waar wij, vrije Friezen en Germanen worden onderricht aan de kerk, en begon het huidige systeem waarin we los werden getrokken van onze vader en moedergrond. En systeem van hokjes, waarin we de leugen zijn gaan geloven, dat de grond niet van ons is, maar van de staat (vroeger ook kerk). De film van Redbad werd tegelijk geschoten toen wij hier woonden, en beschreef hoe de laatste vrije Friezen hier, in Dorestad leefden. Hier was die strijd verloren, hier werden nieuwe keuzes gemaakt over de toekomst van dit land, en het was ook hier waar die keuzes konden worden herzien. Dat was de missie van Dorestad waar wij van de School hard aan hebben gewerkt. En diegenen die mijn blogs of lezingen kennen, weten hoe intens die periode was. Hoe demonen uit het verleden de toegang versperden, en hoe een keten van adellijke structuren als een beperkend grid, Nederland onderdrukte. Het grappige was wel, dat we de kans kregen om in de villa te wonen, door een foutje in het bestemmingsplan. Daarom werd de koop vertraagd, en kregen wij genoeg tijd om met een heel team van lichtwerkers de poort te zuiveren.”
Zo kwam ik uit bij een recreatiepark waar je vanuit de gemeente gedoogd mag wonen. Hier woonden al twee goede vrienden van me, en een andere vriendin stond op het punt daar in te trekken. Ik had vanwege wat goede belastingdeals wat geld op de bank, en mocht van mijn moeder wat geld lenen (wat prachtig symbolisch was zodat mijn bedding via haar geld en energie weer kon herstellen), en zag dat er iets in mijn bestedingsruimte te koop was. Snel zoals ik kan handelen, had ik binnen een week een afspraak, en eigenlijk al besloten de chalet te kopen. Daar vond ik een wat warrige man van Engelse afkomst. Op het eerste gezicht was de chalet oké, maar min gidsen hadden me al verteld dat dit de plek was voor mijn volgende avontuur. We sloten de deal, en op het moment van de handdruk, keek hij een andere kant op. Toen wist ik, ik word genaaid, maar liet het gebeuren omdat ik voelde dat het klopte.
Soms moet er iets misgaan om juist iets groters recht te zetten. Dit was de plek, er klopte van alles niet, maar dat was ook waar ik nu was. De omgeving laat immers altijd zien, wat er binnen in je speelt? Ik wou dit in de materie ervaring, om de pijn die dat met zich mee had gebracht in het verleden te voelen en te helen. Ik kon zien dat hij afstamde van de familielijn, die ooit mijn familie-lijn had opgelicht. En ja, ik ging het met hem nu aan, om te kijken of we het karma tussen onze lijnen konden oplossen. Ook hij droeg nog de gevolgen van keuzes van zijn voorvaderen bij hem. En de voortekens waren ook te zien in zijn naam, Cross. Het deed me denken aan de Engelse uitspraak, “to double cross someone”, wat betekent iemand oplichten.
Vaak willen we bij een overdracht dat alles perfect is, maar de aarde en materie kan jou alleen geven waar jij nu bent als spiegel. We zeiken dan bij de ander, zonder onze eigen tekortkoming onder ogen te komen die wordt gereflecteerd. Sommige mensen gaan het dan niet aan, of doen eerst innerlijk werk om een andere spiegel aan te trekken. Dit was waar ik nu was, een prachtig ogende bungalow, met ergens een verrotte bedding. En dat ging ik onderzoeken, oplossen en klussen. Maar die ervaring deel ik de volgende keer. Wat was er aan de hand, hoe daalde ik in, in het park? Wat mankeerde eer met mijn bungalow? Tot de volgende blog, wat gaat over, de verrotte bedding..
BLOG – Multidimensionale kluservaringen – DE DOUCHE
Het is een tijd geleden dat ik mijn ervaringen met jullie heb gedeeld. Meestal ontstaat die behoefte ook pas als een cyclus rond is, en dit weekend is zo’n grote fase van mijn leven afgerond, die ik de komende tijd met jullie ga delen. Het afmaken van mijn douche.
En wat een intense reis was dat. Als je met je multidimensionale wezen op aarde landt, neem je alle dimensies met je mee. Die laten zich zien in je huis, in rommel of juist krachtvoorwerpen. Alles wat je bent is zichtbaar in je omgeving, en hoe meer er in daalt, hoe groter de impact op je omgeving. Dit werkt in ieder geval zo bij mij, als zonnebewandelaar.
Dit merkte ik voor het eerst op, toen ik veel samenwerkte met een goede vriendin, die het pad van de maan bewandelde. Zij ervoer alles van binnenuit, en nieuwe fases en inwijdingen kwamen dan ook alleen voor in haar binnenwereld, dat is het pad van de maan. Ons viel toen op, dat alle shifts bij mij zich lieten zien in de buitenwereld. Als ik een zwaard kreeg als inwijding, verscheen deze in materiële vorm, toen nog in de vorm van een klein zwaardje, waar onze gidsen dan ook enorm om moesten lachen. Maar ze stelde zich ook voor wat er allemaal wel niet nodig was aan materiële verschijningen, als mijn wezen echt op aarde kwam, nou dat is nu steeds helderder.
Welkom in een reeks blogs waarin ik beschrijf hoe ik op aarde klus..
>
>
>
